حدس بزنید

بدون اینکه روزه باشم، جو گیر شده‌ام و دارم برای افطار (ساعت ۲۳ به افق سوئد) غذا درست می‌کنم. حدس می‌زنید با این سه تا تخم مرغ و سه تا بادمجون و سه تا گوجه فرنگی‌ و یکی‌ و نصفی سیر و سه تا پیمونه برنجی که خیس کرده ام، چه غذایی می‌شه درست کرد؟؟ 

غذا‌ها هم مثل آدمها بعضی‌‌هاشون "خوش عکس" هستند و بعضی‌‌هاشون نه. این میرزا قاسمی رو هر کاری کردم، عکسش بهتر از این نشد.

دستورِ این غذا رو فردا به همینجا سنجاق می‌کنم اما امشب "وجه تسمیه" این غذا رو مثل یک قصه شرح میدم:

یکی‌ بود، یکی‌ نبود. زمان قدیم، یعنی‌ شاید صد و بیست سال پیش، یک مردی از اهالی گیلان، به کرمان سفر کرد. در بازارِ کرمان دید که یک چیزی مثل خیارِ سیاه (بادمجان) میفروشند. تا اون موقع چنین چیزی ندیده بود و یکی‌ از آنها را خرید و با خود به ولایتش برد. بعد از برگشت، یک‌روز این بادمجون را نزد کدخدای دهشون که اسمش "میرزا قاسم" بود برد و پرسید: میرزا قاسم، این چیه؟

کدخدا بادمجون را گرفت و گازی به آن زد و قیافه‌اش را در هم کشید و روی زمین تًف کرد و بادمجون را به چند متر آنطرف تر پرتاب کرد.

چند متر آنطرف تر آتیشی بر پا بود و بادمجون بطور تصادفی به میانِ این آتیش افتاد. بعد از چند دقیقه دیدند که بوی خوشی‌ از این بادمجون به مشام می‌رسد. بادمجون را از میان آتیش در آوردند و آنرا در یک یقلوی (ماهیتابه‌های قدیم) نهادند و بنا بر عادتِ گیلانیها، گوجه فرنگی‌ و سیر و مرغانه (تخم مرغ) بر آن افزودند و از اینطریق غذا یی خوب و خوشمزه فراهم آوردند.

میرزا قاسم بعد از تناول این غذا ، امر فرمود: چون این من بودم که بادمجون رو به میان آتیش پرت کردم، باید اسم من روی این غذا باقی‌ بماند. کسی‌ هم جرات اعتراض و چون و چرا نداشت.